[05] Sześciosekundowy filmik

"Jeśli pragniesz wymazać ból z mego serca, przyjdź i zniszcz mnie

Nie patrz z takim smutkiem, przynajmniej na końcu uśmiechnij się

Tylko dla siebie.”

Gackt – Lust for Blood

                Dłuższą chwilę przyglądał się Aoi'emu, upewniając się, czy brunet nie żartował. Po chwili jednak westchnął głęboko, marszcząc brwi.

-Nie wydaję mi się, aby była to odpowiednia osoba na mojego sojusznika - niemal warknął, zeskakując ze sceny.

-Skąd wiesz? Nawet nie próbujesz jej poznać. A poza tym nie oszukujmy się, ale ty nigdy nie potrafiłeś trafnie oceniać ludzi. - Yuu uśmiechnął się nieco ironicznie. Aki usiadł na jednym z krzeseł, po czym odchylił głowę do tyłu, przymykając powieki.

-Potrafiłem rozgryźć tylko jedną osobę - wyszeptał jakby sam do siebie. -Więc co proponujesz?

-To proste. – Brunet poprawił swojego twistera, po czym ponownie położył się na deskach sceny. – Ludzi najlepiej rozgryza Takanori. Ma do tego taki sam talent jak do śpiewania. Poproszę go by spotkał się z nią kilka razy, po czym wyciągnął właściwe wnioski.

-Myślisz, że się zgodzi? – Wokalista zmarszczył czoło. Może i nie znał Ruki’ego tak dobrze jak Shiroyama, ale wiedział, że blondyn od intryg trzymał się z daleka. Brunet podniósł się do pozycji stojącej i wolnym krokiem zaczął kierować się w stronę kulis.

-Jest mi winny przysługę. Takanori zawsze odpłaca się za pomoc nawet, gdy tego nie chcesz – powiedział na tyle głośno, by usłyszał go wokalista.

~

                -Arigato. – Ruki uśmiechnął się do dziewczyny, która przed chwilą skończyła go opatrywać. Siedziała teraz na blacie stołu, w dłoniach trzymając kubek z kawą. Miyavi stał oparty o ścianę z założonymi na torsie rękoma i wpatrywał się w Urumi z niemą prośbą o rozmowę. Reszta Gazetto i Piekła postanowiła napaść na restauracje, znajdującą się naprzeciwko wytwórni.

 -Nie ma za co. W sumie głupio wyszło. – Również posłała mu lekki, przepraszający uśmiech.

                Czuła się nieco nieswojo, będąc pod ostrzałem spojrzenia Miyavi'ego. Sprawiał on, że nie potrafiła poczuć się w pełni swobodnie. Nie potrafiła być sobą. Ponadto strasznie głupio było jej za ten wypadek. Nie lubiła, gdy ktoś niewinny przez nią cierpiał.

                Nagle uniosła głowę i spojrzała Miyavi'emu prosto w oczy. Czemu miała przez niego cierpieć? Przyszedł czas, aby pokazać mu, że doskonale radziła sobie bez niego! W końcu nie była już małą dziewczynką, nie potrzebowała go do szczęścia! Posłała mu ironiczny uśmiech i omal nie roześmiała się, widząc jak marszczył czoło. Koniec użalania się nad sobą! Już ona mu pokaże ile stracił! Wreszcie na światło dzienne wyszło jej druga „ja”. Obudziła się w niej ta mściwa dziewczyna, dzięki której przetrwała niejeden dzień. Odstawiła kubek, schodząc ze stołu, po czym uśmiechnęła się do blondyna. Tym razem jej uśmiech był szczery, bez grama smutku.

          -Co powiecie na to, aby dołączyć do reszty? – zapytała, używając liczby mnogiej, ale Matsumoto miał dziwne wrażenie, że zwracała się tylko do niego.

~

                Obydwa zespoły oraz Miyavi zebrali się w niewielkiej restauracji. Aki od czasu do czasu spoglądał zdziwiony na Urumi. Była inna. Pełna życia, radosna, a w jej oczach świeciły jakieś dziwne iskierki, których nie mógł rozgryźć. Nie wiedział co wydarzyło się podczas jego nieobecności, ale musiało to być coś ważnego.

                 Swój wzrok przeniósł na Yuu, który zawzięcie z nią dyskutował. Co chwilę wybuchali gromkim śmiechem.

-Ale i tak najbardziej uwielbiam te twoje ruchy bioder.

-Podczas tańca w tym złotym kimonie? – zapytał, marszcząc czoło i ciągle się uśmiechając. Temat ich rozmowy kilku minut temu zszedł na poczynania Yuu, z których Urumi miała niezły ubaw. Nie była jego zagorzałą fanką, wiedział to, ale w sumie fajnie się z nią gadało.

-Nie, nie, nie. – Dziewczyna pokiwała przecząco głową. – Ten na koncercie… Kurde nie pamiętam, która trasa i rok.

-No nie wiem, o który „taniec” ci chodzi. Pokaż jak to wyglądało. – Uśmiechnął się szeroko, cicho się śmiejąc . Prowokował ją.

-To była groźba? –Rozbawiona uniosła brew, jednak wstała. – Niech ci będzie. – Zaczęła naśladować jego ruchy.

-Aaaaaa już wiem! – Klasnął w dłonie. – Na YouTube jest taki sześciosekundowy filmik. Mam go w ulubionych. – Parsknął śmiechem.

-Grunt to skromność. – Wywróciła oczami, siadając na swoim miejscu.

-Wiesz… - spojrzał na nią, przekrzywiając głowę w bok. – Mogłem nagrać jak mnie naśladujesz… Wrzuciłbym to na YouTube i też bym dodał do swoich ulubionych – dodał patetycznie.

-Och… Czuję się zaszczycona. – Ponownie wzniosła oczy ku sufitowi i roześmiała się głośno.

-Dobraliście się. – Reita rozbawiony ich zachowaniem pokiwał niedowierzająco głową, na co oboje parsknęli głośnym śmiechem.

                -Vix-chan… wszystko ok? - zapytał Kai, nachylając się nad przyjaciółką, która siedząc z kamiennym wyrazem twarzy wpatrywała się w rozbawioną parę.

-Taaa… - przeniosła wzrok na Tanabe.

-Ktoś jest zazdrosny – skwitował, uśmiechając się szeroko i ukazując swoje urocze dołeczki.

-Nie jestem! – krzyknęła a widząc, że wszyscy klienci restauracji zwrócili na nią uwagę zapadła się głębiej w fotelu. – No może… troszeczkę – dodała dużo cichszym tonem głosu, rumieniąc się lekko.

-Wszystko dobrze Kari-chan? –Shiroyama oderwał się od swojej pasjonującej rozmowy, patrząc na liderkę Piekła z troską w oczach.

-Tak, tak. Nie martw się. – Machnęła ręką.

~

                Leżeli na boisku szkolnym, patrząc w niebo. Na ich twarzach gościły szerokie uśmiechy. W sumie jakieś dziesięć minut temu powinni ruszyć na matematykę, ale boisko szkole wydawało się dużo bardziej interesujące niż sala lekcyjna.

                Dziewczyna zamruczała cicho, wyciągając się, po czym zakryła twarz ręką. Promienie wiosennego słońca raziły ją w oczy. Spojrzała kątem oka na bruneta, który podniósł się do pozycji siedzącej i chwycił swój czarny futerał, z którego wyciągnął gitarę akustyczną. Przeniósł swój wzrok na Urumi i uśmiechnął się szeroko.

-Pamiętasz jak siedzieliśmy w kawiarni, ty piłaś kawę a mnie złapała wena? – Zaśmiał się cicho.

-Mhm… Pożyczyłeś różowy długopis z Pikachu od jakiegoś dziecka. – Wybuchnęła śmiechem, przypominając sobie te sytuacje i minę wystraszonego chłopca. –Potem pisałeś coś na różowej serwetce. I nie chciałeś mi pokazać! – Ostatnie zdanie wypowiedziała z pretensją.

-Oj nie obrażaj się. – Pochylił się nad nią i pocałował w czoło. – Po prostu nie dokończyłem tego no i nie miałem wtedy gitary!

-Ech no dobra, wybaczam ci ten incydent.

-Och dziękuję pani, jest pani dla mnie zbyt łaskawa. Powinienem błagać na kolanach o wybaczenie i spać pod twymi drzwiami – powiedział patetycznym tonem głosu.

-Nie, bo by cię ktoś jeszcze zdeptał. – Wystawiła mu język.

-I bądź tu człowieku romantyczny. – Westchnął, kręcąc głową, po czym oboje wybuchli śmiechem. – No dobra, mniejsza. – Poprawił gitarę na swych kolanach. –Piosenka ta nosi tytuł „Boku wa shitteru”. No i cóż… Dedykacja for you. – Puścił jej oczko, zaczynając śpiewać. Jego palce sprawnie zahaczały o struny i przesuwały się po gryfie. Śpiewając i grając jednocześnie, nie przestał patrzyć jej w oczy. Jego usta wykrzywione były w lekki uśmiech, a delikatny wiatr bawił się jego kolorowymi włosami. Ton głosu był ciepły, delikatny.

                Po dłuższej chwili ostatni akord zamilkł, a Miyavi delikatnie odłożył instrument na bok.

-To piękne… Nie wiem, co powiedzieć. – Uśmiechnęła się szeroko, siadając.

-Wystarczy, że podziękujesz. – Miyavi wskazał na swój policzek, chowając gitarę do pokrowca.

-Arigato. – Pocałowała go we wskazane miejsce, na co chłopak uśmiechnął się bardzo szeroko.

-Było warto się męczyć. – Zachichotał, po czym wstał i wyciągnął rękę. Po chwili dziewczyna stała naprzeciwko niego. – No a teraz wracamy na połowę lekcji. – Złapał ją za rękę, po czym zaczęli biec w stronę szkoły.

~

                Wpadli z hukiem do sali matematycznej. Wystraszony nauczyciel w podeszłym wieku podskoczy, upuszczając skrawek kredy, którym pisał. Oboje zdyszani patrzyli na niego z niemym rozbawieniem w oczach.

-Znowu! Co ja z wami mam?! Czemu bogowie skazali mnie na waszą dwójkę?! – Profesor zirytowany zaciskał pięści.

-Gomene sensei. Ale… - Miyavi przekrzywił głowę, myśląc o jakimś sensownym wytłumaczeniu ich dwudziestominutowego spóźnienia.-Ale czarny kot przebiegł nam drogę i musieliśmy iść naokoło, a potem jeszcze zabłądziliśmy na drodze życia. – Pokręcił głową w geście rezygnacji. Urumi omal nie parsknęła śmiechem, gdy brunet zaczął tłumaczyć się tekstami z „Naruto”.

-Do… Dyrektora! Migiem! – krzyknął mężczyzna, czerwieniejąc na twarzy.

-Ok, ok. Niech panu będzie. – Zrezygnowany odwrócił się. – Tylko żeby nie było, że nie ostrzegałem! – Spojrzał w stronę profesora, posyłając mu ostrzegające spojrzenie. – Czarne koty czyhają na każdym kroku – dodał z powagą.

-Wynocha!

                -Ohayo! Jest dyrektor? – Urumi oparła się o biurko sekretarki, która spojrzała na nią wrogo.

-Jest, ale zajęty – odpowiedziała, poprawiając swoje paskudne okulary w kształcie spodu szklanki.

-Dobrze. – Wyprostowała się, po czym oboje weszli do gabinetu bez jakiegokolwiek uprzedzenia.

-Ale…! – Zanim zamknęli drzwi usłyszeli krzyk protestu sekretarki.

-Ohayo szefunciu. – Przywitali się, zasiadając na fotelach.

-Kogo ja widzę? Moi ulubieni uczniowie. – Mężczyzna odłożył pióro, po czym uśmiechnął się szeroko. Był – o dziwo – młodym, zaledwie dwudziestodziewięcioletnim brunetem. Jego długie włosy zawsze były spięte w kucyk, a w brązowych oczach tliły się dziwne iskierki. Lubił Miyavi’ego i Urumi. Nie byli tacy jak przeciętni uczniowie tej szkoły: poważni, pilni, mili. Ta dwójka była niezwykle szalona, mówili to, co myśleli. Jednym słowem nie byli nudni. -Kawy, herbaty? – zapytał, splatając ze sobą palce.

-Nie, dziękujemy. Chcemy tylko przesiedzieć tu lekcje matematyki. – Dyrektor pokiwał ze zrozumieniem głową, słysząc słowa Urumi.

-Jak tak dalej pójdzie to będę musiał szukać nowego matematyka. – Zaśmiał się głośno.

                Miyavi westchnął głęboko, wspominając stare, dobre czasy. Zauważył, że towarzystwo powoli się rozchodziło. Zostali tylko gitarzyści GazettE, Vixen i Urumi, która właśnie wstawała.

-Było miło was poznać chłopaki. – Miała na ustach ten szeroki uśmiech, za którym tak tęsknił. –Ale muszę już iść – mówiąc to zawijała swój szalik wokół szyi.

-No cóż… Jeszcze nie raz się spotkamy. – Aoi puścił jej oczko.

-No ba! I mam nadzieje, że zobaczę twój taniec na żywo – powiedziała z rozbawieniem. – Trzymajcie się.

-Urumi-chan! Czekaj! – Solista spontanicznie złapał ją za nadgarstek. –Odprowadzę cię.

                Uniosła głowę, patrząc w jego ciemne, brązowe oczy. Widziała w nich tę prośbę, którą miał już od początku dzisiejszego spotkania. A ona? Stała niewzruszona, a maska obojętności szczelnie okrywała jej twarz. Opuściła delikatnie głowę, lekko przymykając oczy a jej wargi wygięły się w ironicznym uśmiechu. Skrzywił się lekko.

                -Odprowadzić? – Prychnęła cicho. Wiedziała, że każde jej słowo wypowiedziane z oschłością go raniło. Ale chciała, aby poczuł się tak jak ona, gdy tak bezczelnie ją porzucił. Ponownie utkwiła wzrok w jego oczach. –Posłuchaj mnie Ishihara, bo nie będę ci tego powtarzać w nieskończoność. Odczep się ode mnie, do cholery. Mam cię dość. Zrozum wreszcie, że wykreśliłam cię z mojego życia raz na zawsze. To, że znów się w nim pojawiłeś było czystym i cholernym zbiegiem okoliczności! A teraz wybacz, ale nie mam największej ochoty na rozmowę z tobą. – Wyrwała swoją rękę z jego uścisku, po czym odwracając się ostentacyjnie na pięcie, wyszła z pomieszczenia. Miyavi stał jak słup soli, wpatrując się w podłogę martwym wzrokiem. Zagryzł kolczyk i zamknął mocno powieki, starając się uspokoić. Słowa dziewczyny boleśnie przeszyły jego serce, czuł jakby coś rozrywało go od środka.  Mechanicznym wręcz ruchem odwrócił się w stronę stolika. Złapał w rękę swoją kurtkę i szalik, po czym posłał reszcie smutny uśmiech.

-To… Do zobaczenia – mruknął cichym tonem głosu. Wyszedł z restauracji nawet się nie ubierając. Był tak skołowany i zamyślony, że nie czuł zimna.

                Co zrobił nie tak? Przecież chciał tylko odnowić ich przyjaźń, zacząć wszystko jeszcze raz. Tak bardzo mu jej brakowało, jej uśmiechu, śmiechu, roześmianych oczu i jej pomysłów. W sumie widział ją dziś radosną… Ale ta radość nie była spowodowana jego osobą i to go raniło. Jeszcze jej słowa, ton głosu, te zimne szaro-niebieskie oczy były niczym sztylet.

                Zagryzł mocniej wargę, czując jak po jego policzku spływa pojedyncza łza. Ignorując zupełnie piski fanów na jego widok i prośby o autograf szedł przed siebie. To go teraz zupełnie nie interesowało. Chciał znaleźć się w swoim mieszkaniu, sam ze swoimi myślami.

                Drgnął, czując wibracje telefonu. W pierwszej chwili nie zareagował, było mu zupełnie obojętne, kto dzwonił i co od niego chciał. Ale… Może to Urumi? Z tą myślą szybko wygrzebał komórkę z kieszeni i nie patrząc na wyświetlacz odebrał.

-Moshi moshi? – W jego głosie można było wyczuć smutek jak i cień nadziei.

-Witaj Miyavi. – Westchnął cicho, słysząc po drugiej stronie głos Gackt’o. Jednocześnie zganiał się za głupotę. Przecież Urumi nie miała jego numeru. –Wiesz, że dzisiaj jest spotkanie? Dasz radę przyjść? – W tle słyszał szeleszczenie kartek.

-Mhm.

-Coś się stało? – Niemal widział jak brunet marszczył czoło.

-To nie jest rozmowa na telefon – mruknął cicho.

-No dobrze… To wpadnij do mnie wcześniej, to porozmawiamy.

-Trzymaj się.

-Ja na pewno. To ty się trzymaj.

~

                -Wejdź do środka. Kawy, herbaty, coś mocniejszego? – Brunet wpuścił solistę do domu troskliwie mu się przyglądając. Traktował Miyavi’ego jak młodszego brata i nie ukrywał tego, że martwi się o niego. Zwłaszcza w takich chwilach, gdy ten wiecznie uśmiechnięty chłopak był po prostu przybity. Ishihara westchnął ciężko, ściągając buty. Kurtkę i szalik rzucił niedbale na niską szafkę, stojącą w przedsionku. Ociężałym krokiem skierował się w stronę salonu.

-Może być herbata. – Znów ten cichy, pozbawiony życia głos. Gackt’o skinął głową, udając się do kuchni.

          Takamasa położył się na czarnej, skórzanej kanapie i skierował swój wzrok za okno. Ładny, zadbany ogród wyglądał malowniczo, gdy okrywała go gruba płachta białego puchu. U Gackt’o zawsze czuł się swobodnie, mógł powiedzieć, że to był jego drugi dom. Znów westchnął głośno.

-Proszę. – Satoru położył kubek parującej cieczy na blacie stołu. Sam usiadł w głębokim fotelu, zakładając nogę na nogę. W dłoni trzymał kieliszek z czerwonym winem. Miyavi lekko uśmiechnął się na ten widok. W takich chwilach Gackt’o przypominał mu arystokratę. I musiał przyznać, że to do niego bardzo pasowało. –Więc? – Okabe uniósł brew, upijając łyk czerwonej cieczy. Każdy jego ruch zawierał w sobie jakąś niesamowitą grację i wyrafinowanie. Brązowooki podniósł się do pozycji siedzącej, łapiąc w ręce kubek.

-Znasz Urumi - zaczął.

-Bratanice Sugizo? Znam od kilku lat.

-Ja też. – Uniósł swój wzrok patrząc na bruneta. – Kiedyś byliśmy przyjaciółmi.

-Więc co się zmieniło? – Mężczyzna zmarszczył brwi.

-Widzisz… - Miyavi przymknął delikatnie oczy, odłożył kubek i wstał, podchodząc do okna. Oparł głowę o szybę. – Pewnego dnia, gdy moja solowa kariera nabierała już rozpędu, postanowiłem ją odwiedzić. Wiesz, co powiedzieli mi jej rodzice? – zapytał, po czym prychnął. – Że ona nie chce mnie widzieć, że wyjechała na studia za granice i nie chce mieć ze mną nic wspólnego! – Uniósł głos, uderzając dłonią w ścianę. – A tymczasem ona była na wyciągnięcie ręki. Była tutaj w Tokio. – Oparł się o szybę plecami . –Od zawsze była dla mnie cholernie ważna… Wiedziała o mnie dosłownie wszystko. Chciałem przywrócić tamte czasy. Powiedziała, że już dawno wymazała mnie ze swojego życia – zakończył swoją wypowiedź niemal szeptem. Satoru wstał ze swojego miejsca, odkładając kieliszek, po czym zdecydowanym krokiem podszedł do chłopaka.

-Daj jej trochę czasu. Niech wszystko sobie przemyśli – mówił, przekonywującym tonem głosu. -Kobiety są delikatne. Nawet te, które w naszych oczach uchodzą za silne.

~

                Siedział na parapecie, głowę opierając o szybę. Jasne kosmyki włosów opadały mu na twarz, zasłaniając oczy. Jego ręka szybko poruszała się, zapisując kolejne krzaczki. Był jak zahipnotyzowany. Nieobecny wzrok utkwiony w białej kartce papieru i te automatyczne ruchy. Słowa same układały się w zdania przesączone emocjami. Uwielbiał takie ataki weny, podczas nich czuł się tak jakby odkrywał na nowo samego siebie.

                Po dłuższej chwili odetchnął głęboko, unosząc głowę. Uśmiechnął się lekko, podrzucając długopis. Zadowolony z efektów działania swojej weny zamknął zeszyt, po czym zeskoczył z parapetu. Zerkając na zegar ścienny zaczął się przeciągać. Postanowił skierować się do łazienki w celu wzięcia długiej, relaksującej kąpieli.

                Nagle przeklął siarczyście, gdy ktoś zniweczył jego plany, dzwoniąc dzwonkiem. Z westchnieniem skierował się w stronę wejścia. Otworzył drzwi z rozmachem i już miał rozpocząć długie kazanie po tytułem: „Wizyty po dwudziestej drugiej powinny być zapowiedziane z tygodniowym wyprzedzeniem”, gdy jego oczom ukazał się szczekający zębami Aoi.

-Stary wpuść mnie, bo umrę. – Gitarzysta przesunął blondyna i wszedł do środka.

-Co… Ty… tu… robisz?! – Ruki zaciskając zęby trzasnął drzwiami.

-Musimy pogadać, a wcześniej nie było do tego sposobności. – Yuu podrapał się po głowię, po czym ściągnął kurtkę i glany. Bez zbędnych słów skierował się do salonu, usiadł na kanapie i okrył się leżącym tam kocem.

-Nie mogłeś przyjść wcześniej?! – Wokalista skrzyżował ręce na torsie, siadając na blacie stołu naprzeciwko bruneta. Gniewnym wzrokiem wpatrywał się w chłopaka.

-Nie mogłem. - Pochylił głowę w bok, uśmiechając się szeroko. – Musiałem kogoś odprowadzić a później…

-Mniejsza z tym. Wolę nie wiedzieć, co było później. – Blondyn uśmiechnął się nieco ironicznie, na co Shiroyama wywrócił oczami. –Więc, o co chodzi?

-Bo widzisz… Pamiętasz jak pomogłem ci w ucieczce przed fankami? A sam przypłaciłem to rozerwaniem koszulki i prawie utratą życia?

-Bez przesady. Tylko omal cię nie udusiły. – Takanori zaśmiał się cicho.

-Bardzo, ale to bardzo zabawne. Dobra do rzeczy. Chcę abyś kilka razy spotkał się z Urumi.

-W jakim celu i czemu ja? – Wokalista unosząc brew zaczesał kosmyk włosów za ucho.

-Bo widzisz... To ty najlepiej oceniasz ludzi. Chcę się czegoś o niej dowiedzieć. Najlepiej wszystkiego. Czym się interesuje, jaka była jej przeszłość, jaki ma charakter i najważniejsze, czy można jej zaufać.

-Co ty kombinujesz Yuu? – Zmarszczył czoło zastanawiając się nad jego intencjami. Czyżby Shiroyama się zakochał? Nie… To nie było możliwe, bo Yuu miał już swój obiekt westchnień. A on nie odkochiwał się tak szybko. Tu musiało chodzić o coś bardziej intrygującego i złożonego.

-Nie ważne. To moja sprawa. Ale bez obawy! – Brunet uniósł ręce do góry. –Dziewczynie nic a nic się nie stanie. Pomożesz mi?

-Ech Yuu… - Matsumoto kręcąc głową usiadł na fotelu. –Nie lubię czegoś takiego. Zazwyczaj nie mieszam się w takie sprawy… No, ale…  Jesteś moim przyjacielem i jestem ci winien przysługę, więc się zgadzam. – Westchnął. – Tylko nie oczekuj zbyt wiele ode mnie. Okres trwania tego… planu może być długi. Nie mogę się jej narzucać, muszę robić wszystko z wyczuciem. Nie chcę, aby się zorientowała, że coś jest nie tak.

-Jesteś wielki! – Yuu wstał szybko, zrzucając z siebie koc. – Okay, okay rozumiem. – Uśmiechnął się szeroko. -A teraz ja ne! Spadam do domu. Arigato – dodał kierując się w stronę przedsionka. Ubrał się i rzucając głośne „Oyasuminasai!” wyszedł z mieszkania Ruki’ego. Blondyn pokiwał niedowierzająco głową, mając na ustach lekki uśmiech. Zaraz jednak spoważniał. Czekało go w sumie trudne zadanie. Ale nie chodziło o to, że miał ocenić dziewczynę. To robił już nie raz. Chodziło mu o to, że prawdopodobnie będą gryzły go wyrzuty sumienia. Nie lubił mieszać się w intrygi, ale jednocześnie nigdy nie odmawiał pomocy przyjaciołom.

                W gruncie rzeczy wolał nie wiedzieć, o co naprawdę chodziło Aoi’mu.

~

                Było już po północy, gdy Sugizo skonany wrócił do domu. Cicho otworzył drzwi i wszedł do środka. Zmarszczył brwi widząc, że wszystkie światła są zgaszone. Czyżby Urumi już spała? Przecież zawsze narzeka, że nie mogła zasnąć przed pierwszą w nocy. Delikatnie oparł futerał z gitarą o ścianę, po czym ściągnął kurtkę i buty. Od razu skierował się w stronę pokoju bratanicy. Wszedł i uśmiechnął się lekko, widząc leżącą dziewczynę na łóżku. W uszach miała słuchawki a lekkie światło lampki odbijało się od białych kartek zeszytu. Sugizo usiadł na brzegu łóżka.

                Uśmiechnął się szeroko, gdy spojrzała na niego. Odłożyła zeszyt, długopis, po czym wyciągnęła słuchawki z uszu, wyłączając muzykę.

-Coś się stało? – zapytała, marszcząc brwi. Mimo uśmiechu, dostrzegła w jego oczach cień smutku.

-Twój ojciec do mnie dzwonił. – Westchnął ciężko. Urumi znieruchomiała, otwierając usta. Jej tęczówki lekko drgały.

-I… co mówił? – Jej cichy szept i zaciśnięte dłonie na pościeli były oznaką bezsilności.

-Powiedział, że przyjedzie tu z twoją matką… że chcą się przeprowadzić do Tokio, zacząć nowe życie i chcą abyś z nimi zamieszkała.

-Nowe życie?! – Uniosła głos a w jej oczach zebrały się łzy. –Słyszałam to tysiąc razy. Już dawno przestałam wierzyć w ich słowa… - Spojrzała na szatyna. –Wujku… Nie każ mi tam wracać. Jak tylko zarobię pieniądze to wynajmę jakieś mieszkanie i się stąd wyniosę.

-Uru-chan… - Gitarzysta lekko pokręcił głową, po czym przytulił do siebie dziewczynę. – Nie mam zamiaru cię stąd wyrzucać. Jesteś dla mnie jak córka. Jak tu przyjadą to z nimi porozmawiam.

-Nie zostawisz mnie z nimi? – zapytała, wtulając głowę w jego szyję.

-Pewnie, że nie Uru-chan, musiałbym nie mieć serca. – Ucałował ją w czubek głowy.